Teksty

Pięć tylko myśli w zeszłym roku się uwolniło,
oby w Nowym coś w tym temacie się zmieniło.
Obym nie bał się podążać z ufnością
i odpowiadać Mu z radością.
Bo szczęście tylko w Nim znajdujemy
i tylko, gdy dla Niego żyjemy.

01.01.2018

 

Nadzieja i Marzenia w jednym domu zamieszkały.
Razem śladów i znaków, które je umocnić miały, szukały.
Pytały Pamięci, lecz ta odpowiedziała: Nie tędy droga.
Spytały Przyszłości i ta rzekła: To myśl błoga,
ale zrealizuje się pomyślnie,
jeśli jest zgodna, z planami Boga.

 

Prezent sobie dziś zrobiłem
i Galerię Storczyków poprawiłem.
Teraz widać już dokładnie,
na które, nowe, wzrok mój padnie ;-)

 

Ojcowie pustyni przypominają,
że złe duchy ciągle się skradają
i najsłabszego miejsca szukają,
i w nie, naszą dusze uderzają.

 

Czy ja kocham kogoś,
czy też tylko siebie?
Czy myślę o ziemi
czy też o Niebie?

 

Gdy małe dzieci umierają,
dorosłym pokój zabierają.
Gdzie tu sens, pytanie się rodzi,
gdy nie odchodzą starzy, lecz młodzi.
Cierpienia nigdy nie zrozumiem
choć wysilam umysł, jak umiem.

 

Tak ciężko w słowa ująć co się dzieje,
gdy tracimy powoli nadzieję,
że ważne więzi znów gorące się staną
i na zawsze ludzie się nie rozstaną.

 

Przebaczyć sobie, to trudne zadanie.
Kto go dokona, u bram Nieba stanie.

 

Najtrudniejszym przeciwnikiem jesteśmy my sami dla siebie,
skutecznie tłumaczymy swe wady, zapominając o Niebie.

 

Plany sobie robisz mój drogi kolego,
ale czy dożyjesz dnia jutrzejszego?

 

Nic nie wymyśle nowego,
jedynie dołożę głos do tego,
że gdy Kogoś nagle zabraknie,
i jak grom z nieba to spadnie,
tych słów i intonacji już nie będzie,
choć rozglądasz się wszędzie,
nie zobaczysz już tej twarzy,
choć nie raz ci się to zamarzy.
nie powtórzą się spotkania,
nie będzie już przekomarzania.
Wielka dziura powstaje
i tylko pamięć zostaje.

 

Niektórzy, gdyby sprzedać kwas swój do piekarni mogli,
to by jeszcze biznes zrobili.
Niestety rozdając go za darmo wokoło,
nie jednemu życie zniszczyli.

 

Dostałem dziś „przytulasa”,
który w sercu mym hasa.
Znaczy więcej niż dziękuje,
gdy chore dziecko go ofiaruje.

 

Odkąd wiosna się zaczęła,
wena twórcza, gdzieś zniknęła.
Storczyków poszukiwanie,
rymy zostawiło na drugim planie.

Gdy za kimś mocno tęsknimy,
to w snach ich widzimy.
Choć twarzy ich dziś nie znamy,
sprzed lat z pamięci wyciągamy.

 

Robaczka zgnieść można,
ale nie robaczka Jakuba,
bo siła z nim wszechmocna,
bo nad nim Bóg czuwa.
Nie jesteś sam,
Bóg cię wspomoże,
porzuć swój kram
i tylko westchnij: Mój Boże!

 

<< 2017     -     2019 >>

© Maizner Sławomir